Podstawa opodatkowania dla budynku

Dziś zajmiemy się zagadnieniem związanym z obliczaniem podstawy opodatkowania dla budynku, którą stanowi powierzchnia użytkowa. Dla wielu nie jest to oczywiste, dlatego podamy podstawę prawdę i nieco rozwiniemy temat.

Podstawa prawna

W art. 4 ust. 1 z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych możemy przeczytać, że podstawą opodatkowania jest:

1) dla gruntów – powierzchnia;
2) dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa;
3) dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4-6 – wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Jak wynika z podstawy prawne, podstawą opodatkowania  dla budynku jest powierzchnia użytkowa, którą wyrażamy w metrach. Ponadto, ma być ona mierzono  po wewnętrznej długości ścian wszystkich pomieszczeń, jednak z wyjątkiem:

– klatek schodowych;

–  szybów dźwigowych.

Podczas mierzenia nie można zapomnieć o żadnej z kondygnacji, a zatem o garażach podziemnych, o piwnicach, suterenach, a także o poddaszach użytkowych. Mierzenia dokonuje podatnik, a wpisując wynik do informacji o nieruchomościach bądź deklaracji, nie może zastąpić go danymi z aktu notarialnego, albo też projektu architektonicznego. Warto pamiętać, że podatek nie dotyczy budynków powstających.